Op het symposium ‘Medische Wereld’ (22 april) klaagde dr. Mark Huylebroeck, CRA en huisarts in Wemmel, de leefomstandigheden van ouderen in woonzorgcentra aan. Dat deed hij al eerder naar aanleiding van een interview in Medi-Sfeer. Tijdens het debat waaraan hij deelnam op ‘Medische Wereld’, zegden een aantal partijen dat de pers schuld heeft aan negatieve beeldvorming rond woonzorgcentra. Als we dan toch de slechteriken zijn, kan deze casus er waarschijnlijk nog bij.

Meneer H. is 90 jaar. Goed bij zijn verstand, slecht te been. Hij verblijft in een woonzorgcentrum waar zorgbehoevende bewoners 4.000 euro per maand neertellen. Een dorpsgenoot die hem bezoekt, komt met een opmerkelijk relaas naar huis.

Tijdens hun gesprek drukt meneer H. op de bel om naar het toilet te worden begeleid, waarop de zorgkundige zijn kamer binnen stapt. Haar toon is verwijtend: “Maar meneer, ik heb toch gezegd dat ge ’t in uw pamper mocht doen?” Een afgang, als u mij de uitdrukking toestaat…

De bezoeker laat het niet over zijn kant gaan. ”Ha, zo”, sneert hij naar de zorgkundige. “Mensen worden er hier dus toe aangezet in hun broek te kakken…” Na een korte, maar heftige woordenwisseling verlaat ze kwaad het vertrek, maar komt alsnog met een collega terug om meneer H. tot bij het toilet te brengen.

Wie te dicht met zijn neus op de realiteit leeft, kan ze algauw niet meer ontcijferen. Blijkbaar vindt niet iedereen het al erg genoeg dat we ouderen moeten onderbrengen in woonzorgcentra, ver van de cognitieve stimuli eigen aan het gewone leven. Sommigen vragen zich bovendien niet af hoe het kan aanvoelen in je eigen uitwerpselen te moeten zitten. En vergeten dat het niet door de beugel kan zich te moeten ontlasten in aanwezigheid van derden, of daar zelfs maar toe aangespoord te worden.

De situatie is niet alleen vernederend, ze springt ook slordig om met het bestaande potentieel. Wie niet incontinent was, zal het wel worden. En bewoners die nog niet dementeren, raken allicht snel het noorden kwijt.

Personeelstekort? Het is ongetwijfeld een onverkwikkelijke realiteit. Maar ook in tijden van crisis moet men prioriteiten kunnen stellen. Er zijn geen excuses voor dit soort tactloos gedrag.